Drodzy Przyjaciele Papieskiego Wydziału Teologicznego we Wrocławiu oraz Wyższego Seminarium Duchownego Diecezji Świdnickiej. Dzielimy z Wami radość zmartwychwstania.
Chcemy się też przy tej okazji podzielić refleksją, jaką budzą dzisiejsze czytania mszalne. Tekst z Dziejów Apostolskich ukazuje św. Piotra, pierwszego papieża, jak odważnie głosi prawdę o Chrystusie. Ewangelia opowiada natomiast o środowiskach, które mając do dyspozycji pieniądze i ciesząc się protekcją władzy, usiłują narzucić ludziom swoją wizję wypadków związanych z faktem Zmartwychwstania Jezusa. Nie mają skrupułów, że jest ona całkowicie sprzeczna z prawdą. Dla nich liczy się tylko skuteczność działania. Równocześnie widzimy jednak, że prawda przetrwała w sercach kobiet, które osobiście spotkały Jezusa Chrystusa — nie jako ideę, lecz jako żywą osobę. Można powiedzieć, że cała praca naukowo—dydaktyczna naszej Uczelni zmierza właśnie do tego, by umożliwiać ludziom takie osobiste spotkanie ze Zmartwychwstałym Panem. Czujemy, że Jezus mówi również do nas: „Nie bójcie się” i posyła nas, abyśmy pokazywali siostrom i braciom drogi, które prowadzą do prawdy o Bogu i o człowieku.
W tym kontekście szczególnie cieszy kanonizacja Ojca Świętego Jana Pawła II, którą będziemy przeżywali już w najbliższą niedzielę. To On był Piotrem naszych czasów, który rozpoczął swój pontyfikat wołaniem: „Nie lękajcie się! Otwórzcie drzwi Chrystusowi!”. Można też powiedzieć, że czytana dzisiaj Ewangelia ukształtowała Jego życie.
Ksiądz Karol Wojtyła realizował swoje powołanie do kapłaństwa równolegle z drogą rozwoju naukowego. Nieprzeciętne zdolności intelektualne, poparte siłą charakteru i systematyczną pracą, owocowały kolejnymi stopniami tytułami w zakresie teologii i filozofii. Nie skupiał się jednak na robieniu tzw. kariery naukowej. Ksiądz Profesor Karol Wojtyła chciał być blisko studentów i towarzyszyć im w życiu. Dla wielu stał się przyjacielem i ojcem. Uczył nie tylko myśleć i szukać prawdy, ale też żyć w prawdzie na co dzień. Znamienne, że to właśnie rozmowy ze studentami znacząco wpłynęły na powstanie i kształt jego najbardziej znanej, a zarazem pionierskiej publikacji pt. Miłość i odpowiedzialność. Wspierał też moralnie poszczególnych naukowców i całe środowiska akademickie, gdy dysponujący siłą, a lekceważący prawdę pracownicy komunistycznego aparatu państwa, zmuszali środkami administracyjnymi, aby służyć utopijnej ideologii. Działo się to w niezwykle trudnych czasach. Ksiądz Profesor Karol Wojtyła był jednak od tych czasów silniejszy! Nie uległ im, ale je kształtował!
To doświadczenie Ojciec Święty wniósł z Polski na Stolicę Piotrową. Przemawiając do ludzi nauki na całym świecie, najczęściej podkreślał, że niezłomność w służbie prawdzie jest głównym zadaniem każdej wyższej uczelni. Podczas spotkania ze środowiskiem akademickim w Toruniu, 7 czerwca 1999 roku, przypominał, że „ludziom nauki oraz ludziom kultury powierzona została szczególna odpowiedzialność za prawdę – dążenie do niej, jej obrona i życie według niej”.
Wskazywał też, jak ważna jest prawda o samym człowieku. W kolegiacie św. Anny w Krakowie mówił: „Warunkiem zdrowego rozwoju nauki, na który chciałem zwrócić uwagę, jest integralna koncepcja osoby ludzkiej. Wielki spór o człowieka u nas, w Polsce, wcale się nie zakończył wraz z upadkiem ideologii marksistowskiej. Spór o człowieka trwa w dalszym ciągu, a pod pewnym względem nawet się nasilił. Formy degradacji osoby ludzkiej oraz wartości życia ludzkiego stały się bardzo subtelne, a tym samym bardziej niebezpieczne. Potrzeba dziś wielkiej czujności w tej dziedzinie. Otwiera się tutaj szerokie pole działania właśnie dla uniwersytetów, dla ludzi nauki. Zdeformowana lub niepełna wizja człowieka sprawia, iż nauka może łatwo się przemienić z dobrodziejstwa w poważne dla człowieka zagrożenie. Rozwój współczesnych badań naukowych w pełni potwierdza te obawy. Człowiek z podmiotu i celu, staje się dzisiaj nierzadko przedmiotem lub wręcz «surowcem». Wystarczy wspomnieć o eksperymentach inżynierii genetycznej, które budzą wielkie nadzieje, ale równocześnie także i niemałe obawy o przyszłość rodzaju ludzkiego”.
Papież Jan Paweł II troszczył się również, aby nie zapomniano, że uniwersytety również u nas, we Wrocławiu — są darem Kościoła dla świata. Przypominał, że zgodnie z ideą uniwersalności badań naukowych, Kościół musi mieć jemu właściwe miejsce w tych badaniach. Gdy w 2004 roku środowisko naukowe Wrocławia uczciło Papieża Złotym Laurem Akademickim, swoje przesłanie do rektorów, zatytułowane „Dialog wiary i rozumu”, zakończył stwierdzeniem: Mam nadzieję, „że ten ożywczy dialog będzie nadal trwał i żadne inne współczesne ideologie nie zdołają go przerwać”.
Pomni na to dziedzictwo, prowadzimy studia z teologii, filozofii a od ubiegłego roku cieszące się powodzeniem studia z pedagogiki. Serdecznie zapraszamy do studiowania na Papieskim Wydziale Teologicznym we Wrocławiu oraz we Wyższym Seminarium Duchownym w Świdnicy. Naszych studentów i profesorów powierzamy Waszej modlitwie i życzliwości. Nauczanie pozostawione nam przez Świętego Profesora kieruje uwagę na znaczenie formacji młodego pokolenia polskiej inteligencji jako służby wobec przyszłości Narodu. Znajdujemy w nim także zachętę dla młodych, by podejmowali trud myślenia nie tylko doskonaląc się zawodowo, ale także rozwijając i pogłębiając swoje człowieczeństwo. Znajdujemy też przypomnienie kadrze naukowo-dydaktycznej, że „spotkanie ludzkie jest nieodzowne dla kształtowania osobowości, a zatem jest nieodzowne po to, ażeby uniwersytet mógł nadal wypełniać swe posłannictwo wychowawcze. Doświadczenie uczy bowiem, jak ważne są postacie prawdziwych mistrzów”.
Podczas spotkania z delegacją naszej Uczelni, 6 lipca 2000 r., Jan Paweł II powiedział: „Ja was zawsze popierałem i popieram”. Dzisiaj zatem, w przededniu kanonizacji pozwalamy sobie zakończyć ten list pełnym ufności wezwaniem: Święty Ojcze! Teraz masz jeszcze większe możliwości! Powierzamy się Twojej opiece!
Z racji przeżywanych Świąt Zmartwychwstania Pańskiego pragniemy wszystkim mieszkańcom diecezji świeckiej złożyć najpiękniejsze życzenia świąteczne, a także podziękować za wszelkie dowody życzliwości i ofiarną pomoc. Dziękujemy Wielkiemu Kanclerzowi, Ks. Arcybiskupowi Józefowi Kupnemu oraz Ks. Biskupowi Ignacemu Decowi, Biskupowi Świdnickiemu, za ich troskę zarówno o duchowy, jak i materialny poziom naszych uczelni. Pragniemy wyrazić wdzięczność wszystkim Biskupom naszej Metropolii, Rektorom, Wykładowcom i pracownikom administracji wszystkich instytucji dydaktycznych, które tworzą nasz Wydział. W szczególny sposób dziękujemy Duszpasterzom: Proboszczom i Wikariuszom za ich przywiązanie do naszej uczelni, jak również Katechetom i wszystkim naszym Absolwentom. Dziękujemy dziś szczególnie Wam, drodzy Bracia i Siostry, za dzisiejsze ofiary przeznaczone na utrzymanie Wyższego Seminarium Duchownego Diecezji Świdnickiej.
Ta świdnicka uczelnia dzięki ofiarności mieszkańców diecezji świdnickiej ciągle się udoskonala. Nasza radość i wdzięczność z tych osiągnięć wypływa przede wszystkim z faktu, że wszystkie te dzieła realizowane w ramach struktur Wyższego Seminarium Duchownego Diecezji Świdnickiej pochodzą przede wszystkim z ofiar składanych przez naszych diecezjan. Szczególnie chcemy dziś podziękować wszystkim członkom Towarzystwa Przyjaciół Wyższego Seminarium Duchownego Diecezji Świdnickiej, nie tylko za systematycznie co miesiąc składane ofiary na rzecz naszego seminarium, ale także za dar modlitwy ofiarowany w intencji alumnów, przełożonych oraz wykładowców Wyższego Seminarium Duchownego w Świdnicy.
Niech Zmartwychwstały Chrystus przychodzi do nas ze Swą Mocą i napełnia rodziny i nas wszystkich Swoim Pokojem i błogosławieństwem.
ks. prof. dr hab. Andrzej Tomko
rektor Papieskiego Wydziału Teologicznego we Wrocławiu
ks. Tadeusz Chlipała
rektor Wyższego Seminarium Duchownego Diecezji Świdnickiej
List Rektora Papieskiego Wydziału Teologicznego we Wrocławiu oraz Rektora Wyższego Seminarium Duchownego Diecezji Świdnickiej na uroczystość Zmartwychwstania Pańskiego 2014.
Na podstawie: diecezja.swidnica.pl
Loading ...