„Lepiej jest zapalić świecę, niż przeklinać ciemność” (Św. Matka Teresa z Kalkuty). Adwent to czas radosnego oczekiwania na Chrystusa. W związku z tym, w ten właśnie okres liturgiczny, nie możemy wejść inaczej, jak tylko z radością, której towarzyszy wsłuchanie się w to, co Chrystus żyjący w Kościele, ma nam dziś do powiedzenia.
Papież Franciszek, podpowiada nam, że radość jest „cnotą człowieka w drodze” (Hom. 10.05.2013). To cnota radości przekonuje nas o tym, że nie możemy jej zatrzymać wyłącznie dla siebie, ponieważ jako dar, podąża ona drogą życia razem z Jezusem.
Już na początku adwentu, Akcja Katolicka, w swych działaniach, zatrzymuje się przed drogowskazem, jaki polskiemu Kościołowi postawili jego Pasterze i z radością, czyli „cnotą człowieka w drodze”, podejmuje program kolejnego roku duszpasterskiego: „Idźcie i głoście”. W perspektywie początku drogi i głoszenia Ewangelii, przygotowujemy się na Boże Narodzenie. To właśnie w bożonarodzeniowym żłóbku chcemy na nowo odkryć właściwą laikatowi duchowość i uwierzyć, że poprzez adwent, jako wierni świeccy, formujący się w Akcji Katolickiej, przygotowujemy się nie tylko na celebrowanie prawdy o wcieleniu się Chrystusa, ale również odkrywamy prawdę o konieczności wcielenia Kościoła i ewangelicznych wartości w ludzką rzeczywistość.
Na obszarze świata, na nowo, rozbrzmiewa dla nas wezwanie: „Idźcie i głoście”, które przekonuje nas o tym, że jako świeccy członkowie Kościoła, mamy wcielać miłość Chrystusa w świat. W jego struktury. Ze świeckim powołaniem do świata, o którym mówi Sobór Watykański II, związane jest prowadzenie działań apostolskich w świecie. W tej materii, „Lumen gentium”, podpowiada nam, aby laicy: „wykonując właściwe sobie zadania, kierowani duchem ewangelicznym przyczyniali się do uświęcenia świata na kształt zaczynu, od wewnątrz niejako, i w ten sposób przykładem zwłaszcza swego życia promieniując wiarą, nadzieją i miłością, ukazywali innym Chrystusa” (KK,31).
W tegoroczny adwent weszliśmy poprzez świadome przyjęcie Jezusa Chrystusa za Króla i Pana oraz symboliczne zamknięcie Drzwi Świętych. Jednakże, temu naszemu przeżywaniu wiary, naszym próbom ukazywania innym ludziom Chrystusa, towarzyszyć musi świadomość słów św. Jana Pawła II, który poucza nas, że ten, „kto prawdziwie spotkał Chrystusa nie może zatrzymywać Go dla siebie, ale winien Go głosić” (NMI,40).
Wiara zakłada również patrzenie w przyszłość. Dlatego, nie sposób, nie odnieść się do tego, co na horyzoncie najbliższej przyszłości, Opatrzność Boża, stawia nam na drodze. Mamy tu na myśli dwa istotne wydarzenia. Pierwsze z nich to, ustanowiony przez Konferencję Episkopatu Polski Rok Świętego Brata Alberta. Drugie wydarzenie, to celebrowanie w roku 2017 setnej rocznicy objawień Matki Bożej w Fatimie, poprzez które wezwani jesteśmy do nawrócenia, pokuty i modlitwy różańcowej. To właśnie w kontekście tematu rozpoczynającego się roku: „Idźcie i głoście”, jak zauważa Przewodniczący KEP, Arcybiskup Stanisław Gądecki, to przede wszystkim: „przykład świętego Brata Alberta stanie się okazją do uwiarygodnienia czynami miłosierdzia tego, co będziemy głosić”.
Widzimy wyraźnie, jak w perspektywie adwentu charyzmat Akcji Katolickiej, może zajaśnieć pełnym blaskiem na niwie Kościoła i świata. Stanie się to wówczas, jeżeli autentycznie zaangażujemy się w te „treści wiary”, które nakreślili przed nami polscy Pasterze. Podejmując wyzwanie zaniesienia Ewangelii o Bogu, który jest Miłością, współczesnemu człowiekowi, pamiętamy jednocześnie o wskazówce papieża Franciszka, który w liście apostolskim „Misericordia et Misera”, mówi do nas wyraźnie, że: „miłosierdzie nie może być bowiem jakąś dygresją w życiu Kościoła, ale stanowi samo jego życie, czyniąc widoczną i namacalną głęboką prawdę Ewangelii”.
Na podstawie: ak.org.pl
Loading ...