Mija noc, wstaje dzień, w radiu znów słyszysz, że na ulicach: przemoc, strach, przerażony cały świat, tyle zburzonych miast, rozdartych serc i strat, wylanych łez i krzyk – „jak tak dalej można żyć?”. Z kanapy czas już wstać, założyć wygodne buty. Potrzeba naszych rąk, by wznosić miłość i mosty. Razem możemy zmienić świat, zostawić po sobie dobry ślad. Zanieśmy miłość, gdzie jej brak. Bóg wzywa dzisiaj nas! Więcej – mocniej – szybciej – konkret.
Nie obawiajcie się Prawdy, białej gołębicy. Chociaż orle mam skrzydła, nikogo nie napadnę. Pieśni nieskończonej bronić aż do końca będę. Bronić będę różańca! Pereł dobrej nadziei! Płonącego kagańca!… Gdy na ogłuchłe uszy runą monumenty, dźwięki diamentowe, nie obawiajcie się zajrzeć mej pamięci w oczy, zasypane piaskiem żalu. Nad błękitem źrenic dłonie swe unieście! Posłuchajcie w milczeniu pieśni! Aż się rozdźwięczy dzwonem z wszystkich stron Kosmosu ludziom sprawiedliwym niosąc zwiastowanie. Miłość zstąpi z Nieba, żywa postać Absolutu! Biel niepokalana Dobrem się objawi! W arcydziełach Pana! Amen!!!
Biada nam, jeśli nie przyjdzie na nas w porę opamiętanie, wszak nie ten z nas zbawiony będzie, kto mówi Mu „Panie, Panie, Panie!”, lecz ci, co w biednych i strapionych swych bliźnich w czas rozpoznali – ci dostąpią miłosierdzia Boga, bo miłość swą Bogu okazali, albowiem wszystko to, czegośmy im nie uczynili, tegośmy i nie uczynili Mu swojemu Bogu! Biada nam wcale nie temu, byśmy życie swe stracić mieli. Baczmy raczej, bracia, jak żyjemy, byśmy na wieki nie zginęli, wszak każdy zbierze, co posieje, niech więc sieje każdy, co z Boga przyjął – głodnych dobrem niech nasyci, w dom przyjmie strudzonych, bo żąda tego Miłość. Chwała tym, co jak On są miłosierni! Chwała im, bo przez to Bogu wierni! On po imieniu wezwie ich, gdy przyjdzie znów!
Głoś, że miłosierdzie jest największym przymiotem Boga. Wyśpiewaj z nami łaskę Pana naszego Jezusa. Ufam ci, Jezu! Dzisiaj prowadź całą ludzkość, a szczególnie każdego z nas grzesznych. Zanurz nas w morzu Twego miłosierdzia.
Loading ...